İslam tarihi boyunca çeşitli rivayetler ve anlatılar, dini uygulamaların kökenine ve meşruiyetine dair karmaşık bir tablo sunmuştur. Hz. Muhammed’ dahil tüm peygamberler doğuştan sünnetli olarak dünyaya geldiğine dair yaygın inanç, bu tartışmaların merkezinde yer alır. Ancak bu iddianın dayandığı kanıtların belirsizliği ve farklı kaynakların tutarsızlığı, konunun eleştirel bir bakış açısıyla incelenmesini gerektirir. Tarihsel Köken ve Mitoloji Sünnetin kökenini incelediğimizde, Sami topluluklarının ve Eski Mısır’ın ritüellerine kadar uzandığını görüyoruz. MÖ 2400’lü yıllardan kalan buluntular, sünnetin ergenliğe geçişin bir sembolü olduğunu ortaya koyarken, Tevrat’taki İbrahim peygamberin Tanrı ile yaptığı ahit kapsamında sünneti bir zorunluluk haline getirdiği anlatıları, bu uygulamanın dini temellerini oluşturur. Ancak, bu bağlamda akla gelen önemli bir soru şudur: Sünnet gerçekten dini bir zorunluluk mu, yoksa tarihsel ve kültürel etkilerle zamanla dini bir kimlik mi kazanmıştır? İslam Öncesi Arap Toplumları ve Sünnet İslam öncesi Arap toplumlarında sünnetin uygulanması, bu ritüelin Yahudilikten veya başka Sami kültürlerinden etkilendiğini düşündürmektedir. Kadın sünnetinin, cinselliği kontrol altına alma amacıyla yapıldığı ve bu uygulamanın, erkeklerin sünnetine benzer biçimde toplumsal kontrol mekanizması olduğu tartışılabilir. Bu durumda, İslam’ın bu eski geleneği teşvik edip etmediği sorusu ortaya çıkıyor. Kur’an’da sünnetin zorunlu olduğuna dair hiçbir açık emir olmaması, bu uygulamanın dinî bir gereklilikten çok, toplumsal bir norm olarak benimsendiğini düşündürebilir. İslam’daki Sünnet: Gerçekler ve Yorumlar Fıkıh ekollerinin sünneti farklı şekillerde yorumlaması, bu uygulamanın İslam’daki yerinin kesin olmadığını gösterir. Hanefi mezhebinde sünnet, tavsiye edilen ancak zorunlu olmayan bir uygulama olarak görülürken, diğer mezheplerde daha katı bir yorum benimsenmiştir. Bu çeşitlilik, sünnetin dinî bir zorunluluk olup olmadığının sorgulanmasına neden olur. Ayrıca, sünnetin siyasi ve toplumsal bir gelenek olarak görülmesi gerektiği gerçeği göz ardı edilmemelidir. İslam’ın kutsal kitabı Kur’an’da sünnetin zorunlu olduğuna dair herhangi bir bilginin bulunmaması, bu ritüelin daha çok tarihsel ve kültürel kökenlere dayandığını açıkça gösterir. Bu da sünnetin, aslında dini bir vecibe değil, toplumun sosyal düzenini ve politik yapısını koruma aracı olarak kullanıldığına dair bir eleştiri getirir. Hristiyanlıkta Sünnet ve Alternatif Bir Yol: Vaftiz Hristiyanlık, Yahudilikten miras kalan sünnet geleneğini, dinin evrimi sırasında reddetmiştir. Hz. İsa’nın sünneti inkar etmediği bilinse de tavsiyede etmediği görülmekte. Daha sonraki yıllarda kilisenin sünnet uygulamasını kaldırarak yerine vaftizi getirmesi, sünnetin bir zorunluluk olmadığını ve başka sembolik ritüellerle değiştirilebileceğini göstermiştir. Vaftiz, kalbin temizlenmesi ve Tanrı’ya sadakatin bir sembolü olarak öne çıkarken, fiziksel bir uygulama olan sünnetin yerine manevi bir anlam kazanmıştır. Bu noktada, sünnetin gerçekten ruhani bir gereklilik mi yoksa basit bir fiziksel gelenek mi olduğu sorusu ortaya çıkar. Sonuç: Gelenek mi, Dini Şart mı? Sünnetin kökeni ve dini anlamı üzerine yapılan tartışmalar, bu ritüelin dini mi yoksa siyasi ve toplumsal bir araç mı olduğunu sorgulamamıza yol açmaktadır. Hz. Muhammed’in doğuştan sünnetli olduğu iddiaları gibi anlatılar, kesin delillerden çok inanç ve efsanelere dayanır. Kur’an’da sünnetin zorunluluğuna dair bir hükmün olmaması, bu uygulamanın dinî bir vecibe değil, toplumsal bir gelenek olarak kalmasını destekler. Eleştirel bir bakışla değerlendirildiğinde, sünnetin dini boyutunun, geleneksel ve siyasi etkilerle harmanlanarak dini bir ritüel haline geldiği sonucuna varmak mümkündür.